در نگاه نخست، مهندسی معماری و علوم آزمایشگاهی دو حوزه‌ی کاملاً متفاوت به نظر می‌رسند؛ یکی با طراحی فضاهای زیستی، زیبایی‌شناسی و سازه‌های فیزیکی سر و کار دارد، و دیگری با بررسی نمونه‌های زیستی، تشخیص بیماری‌ها و کار در محیط‌های بهداشتی و تخصصی؛ اما در حقیقت به صورت عمیق و حیاتی به یکدیگر وابسته‌اند. با این حال، با گسترش نیاز به فضاهای درمانی، پژوهشی و آزمایشگاهی مدرن، ارتباط میان این دو رشته بیش از پیش برجسته شده است. طراحی فضاهای آزمایشگاهی نه تنها به دانش فنی معماری بلکه به مفهوم دقیق نیازهای علمی و بهداشتی این فضاها وابسته است. برای ساخت و طراحی یک سازه از جمله یک آزمایشگاه کارآمد، ایمن و سازگار با استانداردهای علمی، صرفا دانش معماری و یا پزشکی به تنهایی کافی نیست. روش تحقیق برای انجام این پژوهش از نظر هدف، کاربردی و از نظر ماهیت، توصیفی، تحلیلی است. روش گردآوری داده‌ها به صورت ترکیبی از مطالعات کتابخانه‌ای، بررسی اسناد و استانداردهای بین‌المللی طراحی آزمایشگاه‌ها، و تحلیل مقالات منتخب انجام شده است. نتایج این‌طور نشان می‌دهد که همکاری میان این دو حوزه تضمین می‌کند که فضا هم از نظر عملکردی بهینه باشد و هم از نظر انسانی و روانی در شرایط مطلوبی قرار گیرد. بنابراین معماری در خدمت سلامت رویکردی است که طراحی فضاهای ساخته‌شده را بر اساس اثر آنها بر سلامت جسمی، روانی و اجتماعی کاربران انجام می‌دهد. در این دیدگاه، نور طبیعی، تهویه مناسب، دسترسی به فضای سبز و کیفیت هوای داخل جزو اولویت‌های اصلی محسوب می‌شود. این رویکرد در بیمارستان‌ها، مدارس، محیط‌های کاری و فضاهای عمومی شهری کاربرد فراوان دارد و موجب افزایش بهره‌وری و کاهش هزینه‌های درمانی می‌شود. معماری در خدمت سلامت به استانداردهایی که شاخص‌های کیفیت سلامت را در ساختمان‌ها می‌سنجند نیز توجه دارد. در واقع معماران با درنظرگرفتن نیازهای جسمی و روانی انسان، محیطی می‌آفرینند که علاوه بر عملکرد و زیبایی، بر رفاه و آسایش کاربران تأثیر مثبت بگذارد. این دیدگاه نه‌تنها به بهبود کیفیت زندگی کمک می‌کند بلکه به پایداری محیط زیست نیز یاری می‌رساند و سلامت جامعه را در بلندمدت ارتقا می‌دهد. همکاری نزدیک میان معماران و متخصصان علوم آزمایشگاهی و دیگر تیم‌های فنی، کلید موفقیت در ایجاد محیط‌هایی است که به پیشرفت و ارتقای سلامت جامعه کمک می‌کند.

مهندسی معماری آزمایشگاه سلامت