دوره 7، شماره 69، فروردین 1404، صفحات 1 - 14

نویسندگان : آرزو اناری شاه ولیان* ¹

چکیده :
فعالیت‌هایی مانند دویدن، پریدن یا پیاده‌روی ممکن است منجر به آسیب‌دیدگی مچ پا شود که از بارزترین علائم آن می‌توان به درد، حساسیت، تورم، کبودی و ناتوانی در راه رفتن اشاره کرد. پیچ‌خوردگی مچ پا در حقیقت آسیب‌دیدگی نوارهای سخت بافتی یا همان رباط‌هایی است که استخوان‌های پا را احاطه کرده‌اند و آن‌ها را به پا متصل می‌کنند. در واقع این چرخش باعث کشش یا پارگی رباط‌های خارج مچ پا می‌شود که نسبتا ضعیف هستند و نادیده گرفتن آسیب‌های مچ پا می‌تواند منجر به بی‌ثباتی درازمدت مچ پا شود. ما در این تحقیق در قالب پژوهش کتابخانه‌ای- مروری به معرفی رویکردهای درمانی- ورزشی برای ورزشکاران مبتلا به آسیب‌های مچ پا به شیوه توصیفی می‌پردازیم که نتایج بدست آمده از تجزیه و تحلیل یافته‌های مقالات، پایان‌نامه‌ها و پایگاه‌های الکترونیکی حاکی از آن بود که اسپرین مچ پا یک آسیب اسکلتی- عضلانی شایع می‌باشد که 75 درصد ضایعات مچ پا را شامل می‌شود که با برخی از رویکردهای درمانی همچون مداخلات تعادلی، تمرینات ترکیبی برای حس عمقی، آب‌درمانی، ماساژ کف‌پایی، تمرین NASM و مواردی از این قبیل می‌توان به برطرف‌سازی آن پرداخت از بی‌ثباتی‌های مزمن مچ پا جلوگیری به عمل آورد که نتایج اثربخشی از این رویکردهای در تحقیقات پیشین بدست آمده است.

کلمات کلیدی :
اسپرین مچ پا، رویکردهای ورزشی، ورزشکار، اندام تحتانی